قرارداد استعماري 1907
روز نهم شهريور 1286 دولتهاي انگلستان و روسيه براي مقابله با دشمن مشترك خود یعنی آلمان طي پيماني به اختلافات خود در نقاط مختلف جهان خاتمه دادند. اين پيمان كه در سن پترزبورگ پايتخت روسيه تزاري به امضا رسيد شامل توافق دو كشور در زمينه منافع طرفين در افغانستان ، تبت، امپراطوري عثماني و ايران بود.
در بخش مربوط به ايران دو كشور موافقت كردند كه سرزمين ايران را به قلمرو نفوذ خود تقسيم كنند و به اشغال رسمی خود در این کشورها رسمیت ببخشند. به موجب اين قرارداد قسمت شمالي ايران شامل شهرهاي پر جمعيت و مراكز عمده تجاري از خط فرضي بين قصر شيرين و اصفهان و يزد و خواف و مرز افغانستان منطقه نفوذ روسيه شناخته شد و قسمت جنوبي كه داراي ارزش سوق‌الجيشي براي دفاع از هند بود از خط فرضي بين بندر عباس، كرمان، بيرجند، زابل و مرز افغانستان منطقه نفوذ ا نگلستان شناخته شد.
اين پيمان ننگین كه به قرارداد 1907 معروف شد در شرائطي به امضاي لندن و مسكو رسيد كه در ايران اركان حكومت مشروطه به خاطر مبارزات مردمي شكل گرفته بود. فرمان برقراري حكومت مشروطه در مرداد 1285 صادر شده بود، اولين مجلس شورا در تاريخ ايران در مهر همان سال تشكيل شده بود، اولين قانون اساسي ايران در دي ماه همان سال تنظيم و تدوين شده بود. از اين رو وقتي مظفرالدين شاه متعاقب اين تحولات درگذشت، دولتهاي روسيه و انگليس اولين گامهاي خود را براي روياروئي با وضعيت جديد برداشتند.
به قدرت رسيدن محمد علي شاه قاجار كه هم پيمان روسها و مخالف سر سخت جريان مشروطه‌خواهي بود اولين قدم براي مبارزه با مشروطه‌و فراهم ساختن زمينه نفوذ سياسي روسيه و انگليس در امور داخل كشور بود.
قرارداد 1907 اگر چه موضوعاتي غير از ايران را نيز در بر مي‌گرفت ولي چنانچه اكثر مورخان انگليسي اذعان كرده‌اند، روح حاكم بر اين قرارداد، تباني بر سر سرنوشت کشور فوق استراتژیک ايران بود که به قلب خاورمیانه و مرکز انرژی جهان شهرت داشت.
افشاء اين قرارداد در ايران موجب هيجان عمومي و اعتراضات شديدي گرديد و مجلس شوراي ملي به اتفاق آراء آن را مردود و بي‌اعتبار شناخت. با اين وجود، روسها و انگليس‌ها، عملاً اين پيمان را به اجرا درآوردند و پس از آغاز جنگ جهاني اول دخالتهاي وسيعي در شهرهاي ايران به عمل آوردند و به بهانه جنگ عليه دولت عثماني كشورمان را به اشغال نظامي خود درآوردند.